Call of the dream

You can set fire to our souls
But the flames shall scorch
Your indolent thrones
You can chain our clenched fists
But it won't hold
For many more will rise
You can silence our quest for freedom
But you can't erase the dream

Yes,oh yes,all the tombs shall crack
And men will break free from
the servile prisons of their disillusioned minds
A dawn shall come,reddened by our blood
The day of your judgment,where your
Fallacies shall pay

Kill us,chain us or set us afire
Only we die,the voices shall stay.

The River doesn't change for you and me

Why would i wish to come back,

If not for the warmth of your love

and the lush green fields

that saw the birth of my first lines..

Why would i choose

to be a banished pilgrim

in this contradicting world

if not to worship the memories

and the self you gave me.

I know I'll have to relive this

Again and again,till the very end

You may deny this,may even misconstrue

Like the Earth,you can nourish and then

forget

But the river doesn't change

Between you and me.

the silver cord tying me to u can't lie

Can't mislead,I'll have to come back

But i don't mind,can't wind up

Because this is a Journey

That tells me who i am

This is a path of mirrors

Which shows me a little girl

Who missed the lovely brown curls

that shone like tiny specks of sunlight

On her mother's soft forehead .

A Song for my lips

your kiss
like burning incense
blessing my lips
bathing my senses
in an incessant blur
of sounds,colour
and deep deep desires
you rouse in me
the rising love of the waves
and submerge my soul
in its mighty embrace
like the twilight
courts both the day
and the night
you play music for
my body
and talk to my soul.

ഡിസംബറിനോട് പറഞ്ഞയച്ചത്

കണ്ണീരു ആലിപ്പഴമാവുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ തണുത്ത ആലിന്ഗനത്തില്‍ നിന്നും ഇന്ന് ഞാന്‍ മോചനം നേടും.പടര്‍ന്ന എണ്ണയില്‍ കുതിര്‍ന്നു, കരുത്തു കുഴഞ്ഞു പോയ എന്റെ ചിറകുകള്‍ നിന്റെ മിഴികളിലെ പ്രകാശത്തില്‍ ഉണക്കിയെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ് ഞാന്‍.മുന്‍പെ നടന്ന നീ മണലില്‍ ബാക്കിവെച്ച കാല്‍പ്പാടുകളില്‍ ഉമ്മ വെയ്ച്ചു ഒരു പുതിയ ഭൂമിക്കു വേണ്ടി ഞാന്‍ അഗാധമായി... പ്രാര്‍ഥിക്കും. എന്നിട്ട് ഉടയാടകളെല്ലാം അഴിച്ചു വെയ്ച്ചു നഗ്നയായി കടല്‍ത്തീരത്ത് അലയാനുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹത്തെ സഫലമാക്കും . ..

കാരണം ഇന്നാണ് ആ നിമിഷമില്ലായ്മ.

ഭൂതകാലം മായുകയും ഭാവി പിറക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന് ഇടയിലുള്ള ദിവ്യമായ ശൂന്യത.അപ്പോള്‍ പ്രണയത്തിന്റെ പച്ചിലത്തളിരുകലാല്‍ തീര്‍ത്ത കിരീടവും അണിഞ്ഞു വരുന്ന ഒരു ദേവത സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ കൊള്ളിമീന്‍ താക്കോല്‍ കൊണ്ട് എന്റെ ആത്മാവിനെ തുറന്നു വിടും.അതിനു ശേഷം എങ്ങനെയാണ് ഞാന്‍ ആ പഴയ ലോകത്ത് ജീവിക്കുക?

എനിക്ക് നക്ഷത്രങ്ങള്‍ ജനിക്കുന്ന സ്വര്‍ഗത്തില്‍ അവരെ പോറ്റുന്ന കാവല്‍ക്കാരിയാല്‍ മതി.

ഡിസംബര്‍..നീ യാത്ര പറഞ്ഞു മായുമ്പോള്‍ എന്റെയീ പ്രാര്‍ഥനയുടെ കുന്തീരിക്കപ്പുക കൂടി കൊണ്ടുപോവില്ലെ?